Το έργο είναι δομημένο με έξυπνο τρόπο, με σκηνές που αλληλοεισδύουν η μία μέσα στην άλλη, με γυρίσματα στο παρελθόν, με προβολές στο μέλλον. Στη βάση του όμως, στα καθέκαστα, είναι ένα έργο ρεαλιστικό, σχεδόν φωτογραφικά αποτυπωμένο. Περιγράφει τις τρεις όψεις, τις τρεις δοκιμασίες αυτής της γυναίκας που παλεύει με τις προκαταλήψεις της, την τρέχουσα ηθική, τα στερεότυπα της ανδροκρατίας, τους κώδικες συμπεριφοράς τριών στρωμάτων της κοινωνίας μας. Ο Ζακόπουλος είναι ένας συγγραφέας έργων προγραμματικών, ξεκινάει από την αντίληψη πως η ζωή και το πρόσωπο δικαιώνονται μόνο ως αξιοπρέπεια. Προϋπάρχει η ιδέα στο μυαλό του συγγραφέα πριν πάρει θεατρική σάρκα το γεγονός που καταγράφει. Εδώ περιέχεται ο κίνδυνος από αυτούς που το ερμηνεύουν. Να κάνουν αν δεν το προσέξουν ψευδοποιητική παράσταση, συμβολισμούς και αφαιρέσεις. Αντίθετα, αν το αντιμετωπίσουν ευθέως, ρεαλιστικά, κατάματα, υπάρχει αρκετό περιθώριο για να λειτουργήσει και το ηθικό μετείκασμα, η θέση του συγγραφέα.