Ο κύριος Γιορδάνης ‒ο Αρχοντοχωριάτης‒ είναι ένας ευκατάστατος αστός, με άνετο σπίτι και μια οικογένεια που τον αγαπά και τον σέβεται. Η μεγαλομανία του, όμως, σαν αρρώστια τον προσβάλλει και τον καθιστά αφελή απέναντι σε αυτούς που θέλουν να τον εκμεταλλευτούν. Ξοδεύει χρήματα για να απαλλαγεί από τη ρετσινιά της ταπεινής καταγωγής του και μιμείται συμπεριφορές ξένες προς την ανατροφή του, προκειμένου να γίνει αποδεκτός από την άρχουσα τάξη· και ως αποκορύφωμα πέφτει θύμα του ξεπεσμένου κόμης Δοράντη ο οποίος δανείζεται χρήματα από εκείνον, χωρίς επιστροφή, καθώς ο Αρχοντοχωριάτης ονειρεύεται να τον παντρέψει με την κόρη του Λουκίλη και έτσι να εισχωρήσει στους κύκλους της αριστοκρατίας ‒ παρόλο που η κόρη του αγαπά έναν όμορφο νέο, χωρίς τίτλους ευγενείας. Τα παθήματα του ήρωα δεν αποτελούν κωμικό αυτοσκοπό αλλά παρουσιάζονται σαν το αναγκαίο επακόλουθο κάποιας φυσικής του λειψάδας, κι έτσι φορτίζονται οι πράξεις του με ηθικό και πνευματικό αντίβαρο.

Γενικά ο Αρχοντοχωριάτης του Μολιέρου δεν λογαριάζεται ανάμεσα στα σημαντικότερα έργα του. Τον συγκαταλέγουν σ’ ένα είδος πιο ελαφρό ‒ στις κωμωδίες με μπαλέτα. Μα ό,τι ξεχωρίζει τις “δευτερότερες” αυτές κωμωδίες του ίσα ίσα, ή και τις φάρσες του, είναι που έχουν φυλάξει λίγο πολύ τον λαϊκό χαρακτήρα της παλιότερης γαλλικής φάρσας, της λεγόμενης γαλατικής, και κάτι από την αυτοσχέδια ιταλική κωμωδία, την commedia dell’ arte, όπου και για τις δύο τους πρωταρχικό μέλημα ήταν ο θεατρικός παλμός, το σκηνικό στήσιμο με τη ρυθμική κίνηση, καθώς και με τη μιμητική.