Οι Βρικόλακες δεν είναι μονάχα έργο βαθύτατα ανθρώπινο αλλά και το αριστούργημα ασφαλώς του παγκόσμιου κοινωνικού θεάτρου. Για τούτο δεν επιτρέπεται να μην το συγκαταριθμήσει από τα πρώτα στο δραματολόγιό του ένα θέατρο εθνικό που αποβλέπει στην αισθητική διαπαιδαγώγηση του κοινού του. Έπειτα, η τραγωδία αυτή «της μητέρας», η τραγωδία της μητρικής στοργής, έχει κακοπάθει πολύ από  τις κακές ερμηνείες ή σωστότερα την άκριτη μετατόπιση του κέντρου του βάρους της. Διάφοροι ονομαστοί ηθοποιοί, ανακαλύπτοντας μέσα στο πρόσωπο του Όσβαλτ τη δυνατότητα ωμού νατουραλιστικού παιξίματος, θέλησαν να βλέπουν στους Βρικόλακες το δράμα μόνο της κληρονομικής αρρώστιας. Υπάρχει βέβαια και το δράμα αυτό, αλλά το έργο ολόκληρο κινείται μέσα σε καθαρή πνευματική ατμόσφαιρα και η ουσία του είναι γενικώς ανθρώπινη. Αυτό μπορούμε να το κρίνουμε ακόμη καλύτερα, όταν πάρουμε έναν έναν τους τύπους του και τους εξετάσουμε από την ανθρώπινη πλευρά τους. Θ’ αποκαλυφθεί τότε η βαθύτερη τραγωδία του καθενός, η εσώτερη δυστυχία της ζωής τους.
Φώτος Πολίτης