Αν το Πνεύμα της γης είναι ένα είδος μακάβριου χορού των πτωμάτων που έσπειρε η Λούλου, το Κουτί της Πανδώρας παρουσιάζει την αναπόδραστη πτώση της ηρωίδας, που την εξυψώνει σε τραγικό θεατρικό πρόσωπο. Και μόνο αναγκάζοντάς την να πάει ενάντια στη φύση της, οδεύει ολοταχώς προς τον χαμό της· η πορνεία, φαινόμενο μιας κοινωνικής και όχι φυσικής σεξουαλικότητας, αποτελεί το εντελώς αντίθετο του είναι της και την οδηγεί στην καταστροφή. Το Κουτί της Πανδώρας ξεκινά με την απελευθέρωση της Λούλου, την οποία κατορθώνουν οι πιστοί ερωτικοί της σκλάβοι, με επικεφαλής την κόμησσα Γκέσβιτς, μια λεσβία που την ακολουθεί σαν σκιά της ή σαν τον διάβολο. Τόσο το Πνεύμα της γης όσο και το Κουτί της Πανδώρας φανερώνουν την απόρριψη του νατουραλισμού, υπέρ του εξπρεσιονισμού που καθιστά τα θεατρικά πρόσωπα περισσότερο τύπους παρά ατομικότητες· η Λούλου δεν υπάρχει παρά ως έναυσμα της σεξουαλικής της επιθυμίας. Δεν είναι ανθρώπινο ον, δεν διαθέτει καμιά ατομικότητα, δεν έχει όνομα στο ληξιαρχείο, υφίσταται μόνο στο βλέμμα των άλλων και μέσω του ονόματος που της δίνουν οι άλλοι. Δεν κάνει συνειδητά κακό. Δεν θέλει να δημιουργεί θύματα ‒ τα θύματα υποκύπτουν από μόνα τους.