Ο υπάλληλος του καθήκοντος, ή γενικότερα ο πολίτης «καθώς πρέπει», είναι το αντικείμενο του έργου Τη νύχτα που καθαρίσανε τον αρχηγό. Είναι καθαρά μια πλασματική παραβολή της κρυφής ζωής των ενστίκτων ενός ζευγαριού μικροαστών. Μέσα στα όνειρα ενός υπαλλήλου τραπέζης βγαίνουν όλες οι πιέσεις που δέχεται στην καθημερινή του ζωή και που στα όνειρά του μεταβάλλονται σε δίψα για αίμα, δύναμη και σεξ. Ενώ στην πραγματική ζωή είναι ένας “ήσυχος, άχρωμος, άοσμος” πολίτης, ονειρεύεται πως ανεβαίνει στον παγκόσμιο θρόνο σαν παγκόσμιος αρχηγός μιας γκαγκστερικής συμμορίας που αλλάζει τη μορφή του κόσμου καταστρέφοντάς τον. Η αναφορά στους στόχους της φασιστικής πολιτικής είναι σαφής, όμως εδώ η καταστροφή γίνεται στον ονειρικό χώρο. Το έργο παρόλο που δεν στηρίζεται σε ντοκουμέντα, ούτε αναφέρεται σ’ ένα πραγματικό γεγονός, δανείζεται όλα τα σκηνικά ευρήματα του θεάτρου του ντοκουμέντο: σλάιντς, κινηματογραφικά φιλμ, προβολές από οθόνες τηλεόρασης. Η προβληματική του Κίππχαρντ παραμένει η ίδια. Ποια είναι η επίδραση του παρεθόντος στο παρόν; Τι επίδραση είχε η φασιστική ιδεολογία στη μεταπολεμική γενιά; Και γενικότερα τι απόηχο είχε στις μάζες;