Η λέξη “ΝΟ” σημαίνει ταλέντο και, σε τελευταία ανάλυση, παράσταση και είναι χαρακτηριστική για το είδος του θεάτρου που κλήθηκε να ονοματίσει· γιατί η ουσία του έγκειται στον συνδυασμό τραγουδιού, χορού, μουσικής και μιμικής, ενοποιημένων στο πλαίσιο μιας αινιγματικής πλοκής. Τα κείμενα του Θεάτρου Νο είναι σύντομα, σαν μια πράξη δικού μας έργου· με τον χορό, όμως, το τραγούδι και τη μιμική είναι δυνατόν να διαρκέσουν έως μία ώρα. Πολλά από τα εμφανιζόμενα στη σκηνή διαδραματίζονται στο μυαλό του πρωταγωνιστή και αποδίδονται από αυτόν με παντομίμα. Είναι κατά βάση θέατρο ποιητικό, σε εναλλασσόμενους στίχους των επτά και πέντε συλλαβών και μόνο όταν μιλάει κάποιο πρόσωπο ταπεινής καταγωγής (αγγελιοφόρος, χωρικός) μετατρέπεται σε πρόζα. Τίποτα στο σύνολο της παράστασης δεν είναι τυχαίο: τα προσωπεία, τα χρώματα των ενδυμάτων, οι χειρονομίες των ηθοποιών, οι “λέξεις-πυρήνες” που παραπέμπουν σε αρχαιότερα κείμενα, περικλείουν –όλα– ένα κρυφό νόημα και έχουν μια ιδιαίτερη σημασία.