Τα χρόνια της Κατοχής, ο Ζαν Ανουίγ στρέφεται ξαφνικά στους αρχαίους ελληνικούς μύθους. Οχτώ έργα του είχαν κιόλας παιχτεί στην παρισινή σκηνή, με θέματα ζοφερά ή ρόδινα, όλα όμως παρμένα από τον σύγχρονο κόσμο. (. . .) Όπως ο αρχαίος μύθος του Ορφέα, έτσι και η Ευρυδίκη του Ανουίγ είναι η τραγωδία του Έρωτα και του Θανάτου. Μόνο που η Ευρυδίκη του γάλλου δραματουργού δεν είναι Δρυμαία Νύμφη, αλλά ηθοποιός σ’ ένα θλιβερό «μπουλούκι». Κι ο Ορφέας πλανόδιος μουσικός που μαζέυει με τον πατέρα του δεκάρες στα επαρχιακά καφενεία. Ο έρωτάς που γεννιέται από την πρώτη στιγμή τους κάνει να απαρνηθούν το παρελθόν και το περιβάλλον τους και να ζήσουν ελεύθεροι την ευτυχία τους. Αλλά το περιβάλλον και το παρελθόν τους ακολουθούν. Αυτά θα δώσουν τον θάνατο στην Ευρυδίκη. Κι όταν ο Ορφέας πάρει πίσω την αγαπημένη του, πάλι το παρελθόν, και το ακόμα οικτρότερο μέλλον, θα τον αναγκάσουν να γυρίσει να την κοιτάξει, όχι από πόθο αλλά από αγανάκτηση και αηδία για την πρωτινή ζωή της, με τρόμο μπρος στην εκχυδάιση του έρωτά τους, και να την ξαναστείλει για πάντα στο βασίλειο του σκότους. 
Έτσι κι αλλιώς, σε κανένα του άλλο έργο ο Ανουίγ δεν δείχνεται τόσο λυρικός, ποιητικά απελπισμένος, όπως στην Ευρυδίκη. Κι αυτή η ερωτική του έκταση κι απόγνωση απαλαίνει της εικόνας τη ζοφερότητα και αποσπά τη συμπόνια για τους ανέλπιδους εραστές του θανάτου.

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
Ο πατέρας του Ορφέα
Ορφέας
Κύριος Ανρί
Ευρυδίκη
Η μητέρα της
Το γκαρσόνι
Γκρεγκουάρ
Μαρσέλ
Λουίζα
Ντελάκ
Ο καμαριέρης
Ο φροντιστής
Ο σωφέρ
Ο γραμματέας της αστυνομίας