Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να καθορίσει αυτό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε Θέατρο του Παράλογου, προσπαθεί να παρουσιάσει το έργο μερικών από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές του, και να προσφέρει μιαν ανάλυση και διασάφηση της έννοιας και της επιδίωξης των πιο σημαντικών έργων τους, να γνωρίσει στους αναγνώστες του μερικούς λιγότερο γνωστούς συγγραφείς, που εργάζονται κατά τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο, να δείξει πως το κίνημα αυτό που συχνά δυσφημίζεται σαν μια σκέτη επιδίωξη ενός, πάση θυσία, νεωτερισμού, συνδυάζει μερικές από τις πιο παλιές και πλέον αξιοσέβαστες λογοτεχνικές και θεατρικές μορφές, και τέλος, να εξηγήσει την σπουδαιότητά του σαν έκφραση –από τις πιο αντιπροσωπευτικές μάλιστα– της σημερινής θέσης του ανθρώπου της Δύσης.

Ένας κόσμος που μπορεί να εξηγηθεί με τη λογική, όσο σφαλερός κι αν είναι, δεν παύει να παραμένει οικείος. Μα μέσα σ’ ένα σύμπαν που ξαφνικά απογυμνώνεται από κάθε ψευδαίσθηση, από κάθε φως, ο άνθρωπος αισθάνεται ξένος. Είναι ένας αθεράπευτα εξόριστος τόσο επειδή στερήθηκε τις αναμνήσεις μιας χαμένης πατρικής γης, όσο και γιατί του λείπει κάθε ελπίδα υπόσχεσης μιας μελλοντικής πατρίδας. Αυτή η διάσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη ζωή του, τον ηθοποιό και το σκηνικό του, αυτή στ’ αλήθεια συνιστά το Θέατρο του Παραλόγου.