Πάνε αρκετά χρόνια από τότε που για πρώτη φορά άκουσα το Γαλανό να μου μιλά για την πρόθεσή του να δουλέψει πάνω στο θέμα “ανάπηροι πολέμου”, να καταγράψει πρώτα και να προεκτείνει ύστερα, κάνοντάς την θεατρικό έργο, την πλούσια πάνω στο θέμα εμπειρία του. Γιατί ο Αλέκος Γαλανός πριν γίνει γεωπόνος ήταν καλός κιόλας ηθοποιός και, όταν υπηρέτησε τη θητεία του, είχε την ευκαιρία, σαν στέλεχος του θιάσου του Γενικού Επιτελείου Στρατού, να έρθει σε επαφή με εκατοντάδες τραυματιών πολέμου, μια και σκοπός του θιάσου του Επιτελείου ήταν να επισκέπτεται τα στρατιωτικά νοσοκομεία της χώρας και να ψυχαγωγεί τους άρρωστους και τραυματισμένους φαντάρους μας.
Η πρόθεσή του να εργαστεί πάνω στο θέμα αυτό έγινε αμετάκλητη απόφαση, όταν για πρώτη φορά επισκέφθηκε με το θίασο του Επιτελείου το μικρό αναρρωτήριο των βαριά τραυματισμένων στρατιωτών, που εκείνη την εποχή (1948-1950) στεγαζόταν σε μια βίλλα του Καλαμακίου. Η πρώτη επίσκεψή του εκεί έφερε πολλές άλλες, κι αυτές έδωσαν “Τον καιρό της ειρήνης”. […] Πληροφοριακά θα πρέπει να πω πως το έργο παίχτηκε, με σκηνοθεσία του συγγραφέα, για πρώτη φορά στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Φοιτητικού Θεάτρου του Ζάγκρεμπ, στο οποίο και εντελώς ιδιαίτερα διακρίθηκε. Στο ίδιο φεστιβάλ, διεθνούς κύρους συγκροτήματα παρουσίασαν διεθνώς αναγνωρισμένους συγγραφείς. Χαρακτηριστικό της επιτυχίας του έργου και της παράστασης εκεί είναι το γεγονός ότι, εντελώς κατ’ εξαίρεση, η γιουγκοσλαβική τηλεόραση ζήτησε και παρουσίασε το έργο το Σεπτέμβριο του 1963. 

(Μαίρη Αρώνη, από το προλογικό κείμενο του βιβλίου)