≈ Διαβάστε τη συνέντευξη της συγγραφέως στο Beauty Days with a Book

https://beautydaysbymary.blogspot.com/2020/11/blog-post_8.html

≈ Κριτικό σημείωμα της  Ομ. καθηγήτριας Στέλλας Πριοβόλου, Πρόεδρου Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών Πανεπιστημίου Αθηνών, Κοσμήτωρα Δημοτικού-Λαϊκού Πανεπιστημίου Αγ.Παρασκευής
για το βιβλίο της Χλόης Βερίτη Λευκά Χρυσάνθεμα

Η Χλόη Βερίτη, επιστήμονας με σπουδές στην Αγγλική Φιλολογία  σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, διακρίνεται για την πολυπραγμοσύνη της. Έχει ασχοληθεί με την εκπαίδευση, την παγκόσμια λογοτεχνία, τη μετάφραση, την τηλεόραση, το θέατρο, έχει διατελέσει ειδική σύμβουλος στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου και ακαδημαϊκή σύμβουλος στο Πανεπιστήμιο Middlesex. Το θέατρο, όμως, παραμένει η μεγάλη της αγάπη. Έπαιξε ως ερασιτέχνης ηθοποιός σε πληθώρα παραστάσεων για φιλανθρωπικούς σκοπούς, σκηνοθέτησε θεατρικά έργα και κυρίως αφιέρωσε αξιόλογα έργα της στο θέατρο.

Γνώρισα τη συγγραφέα από τα θεατρικά της έργα, και ομολογώ ότι η πέννα της με συγκίνησε πολύ. Σταμάτησα στο βιβλίο της, που συνδυάζει θεατρικό μονόπρακτο, θεατρικό διάλογο και θεατρικό μονόλογο με τίτλο Λευκά χρυσάνθεμα, τα λουλούδια, που  πρωταγωνιστούν στα κείμενά της αυτά.

Το βιβλίο αρχίζει με το θεατρικό μονόπρακτο TRANSIT,γραμμένο με φιλοσοφική διάθεση, όπου η Χλόη Βερίτη εισάγει τον αναγνώστη στο μυστήριο ζωής-θανάτου και κυρίως στο transit, τη «μετάβαση», το διάστημα, δηλαδή, ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, κατά το οποίο ο άνθρωπος επιλέγει τον τρόπο με τον οποίο θα το ζήσει. Θέλει να επιστρέψει στην επίγεια ζωή του ή να προχωρήσει στην αιωνιότητα; Σίγουρα, όμως, κανένας δεν θέλει να φοβάται ή να πονά σε αυτό το μεσοδιάστημα.    Η ομορφιά της ζωής εκφράζεται με τα όμορφα λουλούδια του κήπου, τα «λευκά χρυσάνθεμα».

Ακολουθεί ένας θεατρικός διάλογος με τίτλο Η λίμνη, που διαδραματίζεται ανάμεσα σε δυο αγαπημένες γυναίκες, μια μάνα και την κόρη της σε ένα σκηνικό διακοσμημένο με «λευκά χρυσάνθεμα». Η μάνα χτυπημένη για χρόνια από την καταραμένη ασθένεια της εποχής μας, υποφέρει από τις παρενέργειες της ακτινοβολίας και θέλει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, γιατί δεν έχει άλλες αντοχές. Πονούν και οι δύο, ζουν με τις αναμνήσεις τους και αναπολούν τα αξέχαστα ηλιοβασιλέματα, που χαίρονταν οικογενειακά κοντά στην αγαπημένη τους λίμνη.

Ανταλλάσσουν σκέψεις για τη ζωή τους και την άλλη ζωή με φόντο την ευθανασία μπροστά στη δραματική πλέον κατάσταση της μάνας. Επιτρέπεται, όμως, η ευθανασία ως ανθρώπινο δικαίωμα, και αν ναι, ποιος αποφασίζει γι’ αυτήν;

Το βιβλίο κλείνει με τον θεατρικό μονόλογο Ο Καθένας. Ο καθένας από εμάς καλείται κάποια στιγμή να επανεξετάσει τις πράξεις του και να κάνει τον απολογισμό της ζωής του. Τότε αισθάνεται την ανάγκη ενός συνοδοιπόρου – υποστηρικτή των πράξεών του. Δύσκολα θα βρει ανταπόκριση. Η πόρτα είναι κλειστή από συγγενείς και φίλους, αλλά κυρίως από την Ύλη, τα υλικά αγαθά, που «Ο Καθένας» τα αγάπησε, τα πίστεψε και αποτελούσαν τα ιδεώδη και τη δύναμή του. Ο απολογισμός, όμως, που καλείται να κάνει δεν εξαγοράζεται με την Ύλη. Πλέρια η απογοήτευσή του… ούτε τα χρυσάνθεμα, που πρόσφερε, συγκινούσαν τους συνομιλητές του. «Ο Καθένας» επένδυσε στο χρήμα, στη δόξα, στην εξουσία και απέτυχε ως Άνθρωπος.

Διαβάζοντας το μονόπρακτο TRANSIT και τον θεατρικό μονόλογο Ο Καθένας στον νου μου ήρθε η φιλοσοφία των Στωικών, και ειδικά τα σοφά λόγια του Σενέκα στο έργο του De Brevitate Vitae (Περί της συντομίας της ζωής): Η ζωή, όταν την επενδύουμε σωστά, είναι αρκετά μεγάλη και μας έχει προσφερθεί με ικανοποιητική γενναιοδωρία ώστε να μας επιτρέψει να επιτύχουμε τα μεγαλύτερα επιτεύγματα. Όταν όμως εμείς τη διασπαθίζουμε σε πολυτέλειες και απερισκεψίες, όταν την αφιερώνουμε σε ολέθριες δραστηριότητες, αναγκαζόμαστε τελικά να παραδεχτούμε ‒υπό το κράτος βέβαια της έσχατης ανάγκης‒ ότι έχει ήδη τελειώσει, χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει πώς πέρασε.

Η Χλόη Βερίτη με γλώσσα ρέουσα και ύφος γλαφυρό και ευαίσθητο εμβαθύνει στην ανθρώπινη ζωή και προβληματίζει έντονα τον αναγνώστη ή τον θεατή με τρόπο μεθοδικό και φιλοσοφημένο, αφήνοντας τον ίδιο να δώσει απάντηση στα ερωτήματα και να συνειδητοποιήσει τις δικές του αλήθειες. Ηθοποιός σημαίνει φως…