Με τον τίτλο του γνωστού τραγουδιού στη δεκαετία του ’50, υπογραμμίζει ο συγγραφέας το αλληγορικό νόημα του έργου του. Η “φελάχα” –η Ελλάδα– σπαραγμένη από έναν εμφύλιο και παραδομένη στην ξένη εξάρτηση θα κόψει τις ρίζες που στέριωναν το λαϊκό κορμό της. Άνθρωποι, πόθοι, πάθη, καημοί, μνήμες, αγάπες, φιλίες, θα διασπαρούν στο διάβα μιας τριακονταετίας πολιτικού και κοινωνικού μεθοδευμένου αποπροσανατολισμού. Διαθέτει μια ευφυή, θεατρικά, εισαγωγική σκηνή, ένα δυνατό φινάλε, τέσσερις ολοκληρωμένους χαρακτήρες, άμεσο και πυκνό σε νοήματα ελλειπτικό διάλογο.