Ο “Παγοπώλης” γράφτηκε στα 1939 – μιαν εποχή πικρότατη για τον Ο’ Νηλ. Η πολεμική θύελλα που πρόβαινε στον ορίζοντα, τον είχε ταράξει βαθύτατα. Αργότερα, σε μια δημόσια εξομολόγηση (1956), είπε: “Ο πόλεμος μ’ έκανε να καταλάβω πως στήριζα, την πίστη μου στις παλιές αξίες – κι αυτές είχαν χαθεί… Είναι πολύ θλιβερό, αλλά σήμερα δεν υπάρχουν πια αξίες για να στηρίξουν τη ζωή…”.
Την ταραχή του αυτή καθρεφτίζει ο “Παγοπώλης” – τούτο το “επιβλητικό οικοδόμημα που ύψωσε η Γιγάντια Απελπισία”, όπως τ’ ονόμασε ο John Gassner. Γράφοντάς το, ο Ο’ Νηλ απαρνήθηκε τα μορφικά πειράματα που τόσο τον είχαν γοητεύσει άλλοτε – απ’ τον εξπρεσσιονισμό του “Αυτοκράτορα Τζόουνς” ως τις μάσκες του “Μεγάλου Θεού Μπράουν” κι ως τη φροϋδική Ορέστεια “Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα”. Ξαναγύρισε στο ρεαλισμό των πρώτων του έργων, κι ανάτρεξε στο μεταλλείο των αναμνήσεών του, τριάντα σχεδόν χρόνια πίσω – όταν, νεαρός ναυτικός και “τυχοδιώκτης”, σύχναζε στα μπαρ του Downtown, των λαϊκών συνοικιών της Νέας Υόρκης.