Το εύρημα του έργου είναι αβανταδόρικο. Επτά πρόσωπα αποφασίζουν να παίξουν ερασιτεχνικά τη Διπλή Απιστία του Μαριβώ. Φοράνε τα κοστούμια της εποχής. Ανάμεσα στον Μαριβώ και την πραγματικότητα κινούνται οι δύο πρώτες εικόνες.  (Κώστας Γεωργουσόπουλος)

Με το τέλος της δεύτερης εικόνας, η κωμωδία μεταβάλλεται σε δράμα. Η υπόκλιση των ηθοποιών δεν προορίζεται για το κοινό – χαιρετούν, αποχαιρετούν τον Μαριβώ. Από δω και πέρα υπάρχουν κακίες, συνωμοσίες εναντίον της αθωότητας· υπάρχει μια κοσμική δέσποινα αξιολάτρευτη και δόλια που θα μεταβληθεί σε δήμιο. Μια εικοσάχρονη θα κλειστεί ανεπεράσπιστη μέσα στη νύχτα στο δωμάτιό της με έναν μέθυσο που θα εκδικηθεί πάνω της για όλες του τις συναισθηματικές ατυχίες. Και μετά την τελική αυλαία, στη σκηνή θα υπάρχουν μόνο δυστυχισμένοι. ϊσως και μερικοί υποψήφιοι αιχμάλωτοι. (Robert Kemp)