«Ο πρωταρχικός κανόνας είναι να αρέσουμε και να συγκινήσουμε. Όλοι οι υπόλοιποι υπάρχουν μόνο και μόνο για να φτάσουμε σ’ αυτόν τον πρώτο» αναφέρει ο Ρακίνας ως στόχο της τραγωδίας.

Ο μύθος, λοιπόν, του Ιππόλυτου και της Φαίδρας ξαναγράφεται από τον Ρακίνα ο οποίος εστιάζει στη Φαίδρα που βασανίζεται από τον έρωτά της για τον γιο του άντρα της, τον Ιππόλυτο, και εκμυστηρεύεται το πάθος της στην τροφό της, την Οινώνη. Η είδηση του θανάτου του Θησέα την οδηγεί στην εξομολόγηση του έρωτά της στον ίδιο τον Ιππόλυτο ο οποίος όμως την αντιμετωπίζει ψυχρά. Με την επιστροφή του Θησέα πυροδοτείται η τραγική εξέλιξη: Ο Ιππόλυτος αποφασίζει να μην αποκαλύψει την ερωτική εξομολόγηση της μητριάς του αλλά να ομολογήσει τον έρωτά του για την Αρικία, η τροφός για να προλάβει την καταστροφή τής κυράς της κατηγορεί τον Ιππόλυτο, η Φαίδρα ταλανίζεται από την ενοχή, το πάθος και τη ζήλια της. Ο Ιππόλυτος θα έχει τραγικό τέλος και η Φαίδρα θα αυτοκτονήσει αφού πρώτα ομολογήσει την ενοχή της. Ο Ρακίνας επομένως συγκινεί αποκαλύπτοντας τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής.

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ, γιος του Θησέα και της Αμαζόνας Αντιόπης
ΘΗΡΑΜΕΝΗΣ, παιδαγωγός του Ιππόλυτου
ΟΙΝΩΝΗ, τροφός της Φαίδρας
ΦΑΙΔΡΑ, γυναίκα του Θησέα, κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης
ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ [ΠΑΝΩΠΗ] / ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ [ΙΣΜΗΝΗ]
ΑΡΙΚΙΑ, πριγκίπισσα της Αθήνας
ΘΗΣΕΑΣ, βασιλιάς της Αθήνας, γιος του Αιγαία

Η σκηνή διαδραματίζεται στην Τροιζήνα, πόλη της Πελοποννήσου.