Στο έργο αυτό, ο Ουίλλιαμς φτάνει στο απόγειο της τελειότητας σαν ποιητής των κολασμένων. Η δομή του είναι άψογη, η πρόζα του λεπτή κι αισθηματική. Αληθινά, μπορεί να πει κανείς ότι, με το συγκρατημένο λυπητερό του χαρακτήρα, το έργο αυτό αποτελεί επιμνημόσυνη δέηση για την αγνότητα της αγάπης.

Το έργο διαδραματίζεται στα τέλη ενός καλοκαιριού  της δεκαετίας του 1950 στην Κηπούπολη της Νέας Ορλεάνης. Εκεί σε ένα αρχοντικό βικτωριανού γοτθικού στιλ ζει η χήρα Βιολέτα Βέναμπλ. Πρόκειται για μια αριστοκράτισσα μιας κάποιας ηλικίας, η οποία το περσινό καλοκαίρι είχε χάσει τον μονάκριβο γιo της Σεμπάστιαν κάτω από αδιευκρίνιστες για την ίδια συνθήκες σε ένα ταξίδι του στην παραλία της Ισπανίας Kαμπέθα ντε Λόμπο. Η μόνη που γνωρίζει τις συνθήκες του θανάτου του είναι η ξαδέλφη του Κάθρην, η οποία βρισκόταν μαζί του σ’ εκείνο το ταξίδι αναψυχής. Η Κάθρην  ισχυρίζεται ότι ο Σεμπάστιαν ήταν ομοφυλόφιλος και τη χρησιμοποιούσε στο ταξίδι ως «κράχτη», για να προσελκύει για τον ίδιο νεαρούς άνδρες. Σύμφωνα με την Κάθρην μια μέρα που έτρωγαν σε ένα υπαίθριο εστιατόριο στην ακροθαλασσιά εμφανίστηκε στην παραλία ένα τσούρμο άγριων και πεινασμένων νεαρών αγοριών, τα οποία κοίταζαν απειλητικά τον Σεμπάστιαν, γρυλίζοντας υπό τους ήχους αυτοσχέδιων τυμπάνων. Ο Σεμπάστιαν, ενοχλημένος και τρομοκρατημένος, φεύγει με την Κάθρην, αλλά οι νεαροί τους ακολούθησαν και τελικά επιτέθηκαν στον Σεμπάστιαν, τον κατασπάραξαν –κυριολεκτικά– και άρχισαν να τρώνε τα κομμάτια του. Η κανιβαλική εκδοχή της Κάθρην  δεν γίνεται καθόλου πιστευτή από την κυρία Βέναμπλ, η οποία εγκλείει την ανιψιά της σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, θεωρώντας την ψυχασθενή. Πιστεύει ότι υπεύθυνη για τον θάνατο του γιου της είναι η Κάθρην, η οποία σπιλώνει την υπόληψη του νεκρού με όλες τις εκδοχές της για την ομόφυλη σεξουαλικότητά του, επειδή ο Σεμπάστιαν απέκρουσε τον έρωτά της. Παρά τον εγκλεισμό της στην ψυχιατρική κλινική και τις πολλαπλές θεραπείες η Κάθρην  εμμένει στην εκδοχή της. Η κυρία Βέναμπλ τη φέρνει τότε στο σπίτι της υπό την επίβλεψη μιας νοσοκόμας και καλεί έναν ψυχίατρο, τον δρ. Κούκροβιτς, για να κάνει στην Κάθρην λοβοτομή, την τελειωτική ψυχιατρική θεραπεία που ίσχυε εκείνη την εποχή. Αυτό είναι και το σημείο εκκίνησης του έργου: η έλευση του γιατρού Κούκροβιτς στο σπίτι της κυρίας Βέναμπλ, για να εξετάσει αν η  Κάθρην  είναι τόσο φρενοβλαβής ώστε να υποβληθεί σε λοβοτομή.

[Το κείμενο προέρχεται από το άρθρο του Βάιου Φ. Καμινιώτη με τίτλο Αυτοαναφορικότητα και μυθολογία στο Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι του Τέννεσι Ουίλιαμς και δημοσιεύεται στο τέυχος 28 της περιοδικής έκδοσης Θεατρογραφίες. ]

ΠΡΟΣΩΠΑ
Μονόπρακτο δράμα σε 4 εικόνες με 7 πρόσωπα, 2 άντρες και 5 γυναίκες

Γυναικείος μονόλογος: σελ. 49-50 (Κα ΒΕΝΑΜΠΛ)
Γυναικείος μονόλογος: σελ. 54-56, 68-69 (ΚΑΘΡΗΝ)