Το εσωτερικό ενός διαμερίσματος. Πόρτες. Παράθυρο. Έπιπλα. Ένας άντρας χτυπάει με απελπισία την πόρτα του μπάνιου. O: Αντωνία!… Μην κάνεις τρελαμάρες!… βγες αποκεί μέσα!… Μίλα μου!… Τι πας να κάνεις;… Άκου… μπορεί να ‘χεις δίκιο… Εγώ… εγώ φταίω για όλα… Βγες όμως… σε παρακαλώ… Άνοιξε την πόρτα… Να μιλήσουμε σαν άνθρωποι!… Γιατί τα κάνεις τραγωδία όλα, δεν καταλαβαίνω! Αχ, Θεέ μου! Πώς είναι δυνατόν να μην μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας με τη λογική; (Σκύβει και κοιτάει απ ‘ την κλειδαρότρυπα.) Τι κάνεις εκεί τώρα; Είσαι τρελή; Μια τρελή, μια ασυνείδητη! Αυτό είσαι! (Στην άκρη, στο προσκήνιο, ανάβει ένας μικρός προβολέας απάνω σε μια γυναίκα, ενώ όλη η άλλη σκηνή μένει στο μισοσκόταδο.) Η: Η τρελή κι ασυνείδητη, η κλειδωμένη μέσα στο μπάνιο είμαι εγώ. (Προβολέας σ’ Αυτόν.) Ο άλλος, αυτός που ουρλιάζει και με παρακαλάει να μην κάνω φασαρίες είναι ο άντρας μου… Ο: Αντωνία! Έβγα έξω σε παρακαλώ! Η: Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνομαι έξαλλη, βγαίνω απ’ τα ρούχα μου και καταπίνω ένα κοκτέιλ από χάπια διάφορα: «Μογκαντόν», «Φεμιντόλ», «Βερονάλ», «Μεταντόν», «Τσιμπαλτζίν», και δυο υπόθετα «Νιζιντίν» σπασμένα κομματάκια!… Ο: Αντωνία! Αντωνία! Η: Όλα απ’ το στόμα! Μάλιστα! Μια και κάτω! Ο: Πες κάτι, για το Θεό!…