«Η Ντίαρντρη των θλίψεων» πρωτοπαίχτηκε το 1910 μετά το θάνατό του […]. Ένας κέλτικος μύθος του δίνει την αφορμή για μια μεγαλειώδη, απλή, κυνική, αλλά και ρομαντική και ζοφερή τραγωδία. Δεν πρόλαβε να τη χτενίσει τελειωτικά, όμως όπως είναι θα «πλησιάσει τη μεγαλοφυΐα του Σαίξπηρ» όπως λέει ο Αλλαρντάις Νίκολλ, και «όπως τα χρόνια θα περνούν, θα προβάλλει όλο και πιο πολύ σαν ένας από τους κυριότερους δραματικούς συγγραφείς του αιώνα». Είναι κρίμα που πέθανε τόσο νέος στην άνθηση της τέχνης του. Πάντως στάθηκε ένας από τους πρωτεργάτες στην δημιουργία του ιρλανδέζικου θεάτρου και ήταν στυλοβάτης του Abbey Theatre στο Δουβλίνο που πρωτοστάτησε στην αναγέννηση της θεατρικής τέχνης στην πατρίδα του. Ο λόγος του, ακόμα και στις ρεαλιστικές του κωμωδίες, έχει μια πνοή ποίησης και μουσικής. Το ύφος των έργων του και ο τρόπος που αντιμετώπιζε το θέατρο είχαν την πρωτοτυπία ενός πηγαίου, έντιμου, ειλικρινή δημιουργού.