Για να διαπιστώσει κανείς νομοτέλειες θα πρέπει να δεχτεί τα φυσικά γεγονότα με απορία· μ’ άλλα λόγια, θα πρέπει να διαλύσει τον “αυτονόητο” χαρακτήρα τους για να φτάσει στην κατανόησή τους. Για να ανακαλύψει κανείς τη νομοτέλεια στην περίπτωση ενός εκσφενδονιζόμενου σώματος θα πρέπει να ενεργοποιηθούν στη φαντασία του διάφορες πιθανές ερμηνείες γι’ αυτό ανάμεσα σ’ αυτές τις υποθετικές πιθανότητες, η φυσική, πραγματική πιθανότητα θα είναι η σωστή και τότε οι άλλες θα αποδειχτούν αναληθείς. Το θέατρο, μέσω των δικών του εφέ-Α, μπορεί να παρακινήσει το θεατή να πάρει αυτήν την απορηματική, επινοητική και κριτική στάση το γεγονός όμως ότι αυτή είναι μια στάση που πρέπει να υιοθετηθεί και από τις επιστήμες, δε μετατρέπει, σε καμιά περίπτωση, το θέατρο σ’ ένα επιστημονικό ινστιτούτο. Είναι απλώς ένα θέατρο της επιστημονικής εποχής. Χρησιμοποιεί για το θεατρικό γεγονός τη στάση που παίρνει ο θεατής του στην ίδια τη ζωή. Για να το διατυπώσουμε αλλιώς: η ταύτιση δεν είναι η μοναδική πηγή αισθημάτων που έχει στη διάθεσή της η τέχνη.