Ο Σαβόγιας Ρούσμελης (Σουρμελής ή και Σουμερλής) θεωρείται ένας από τους πρώτους δραματουργούς της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας που δραστηριοποιήθηκε στη Ζάκυνθο κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Ο ιστοριοδίφης Παν. Χιώτης παρέχει τις πρώτες πληροφορίες για τις λογοτεχνικές του ικανότητες και την πνευματική του καλλιέργεια. Επρόκειτο για έναν μορφωμένο άνθρωπο, γνώστη της ελληνικής και ιταλικής γλώσσας, ευφυή στη χρήση της ποιητικής και στιχουργικής τέχνης. Υπήρξε ικανός κωμωδιογράφος και προσπάθησε να απεικονίσει ήθη και έθιμα του λαού του και να σατιρίσει την κοινωνία και τα ελαττώματα των συγχρόνων του. Στον Ρούσμελη αποδίδεται η πατρότητα των έργων Συμβουλή πατρός προς υιόν και Το τσάκωμα των κηπουρών τα οποία χάθηκαν και δεν έχουμε σχετική πληροφόρηση. Η Φιορέντσα και το έργο Μοραΐται θεωρούνται επίσης γνωστά αλλά απολεσθέντα έργα του. Τα σωζόμενα έργα του είναι το Ιντερμέδιο της κυρά Λιας, κείμενο ηθικοδιδακτικού χαρακτήρα, και η Κωμωδία των ψευτογιατρών που συνετέθη το 1745 και έχει ως θέμα της τους εμπειρικούς ιατρούς, τους “Κομπογιαννίτες”, που προέρχονταν από την Ήπειρο, και μάλιστα από τα Ιωάννινα και την περιοχή του Ζαγορίου, και περιφέρονταν σε όλη την Ελλάδα θεραπεύοντας δήθεν κάθε νόσημα με τα κάθε είδους γιατροσόφια τους. Το γεγονός ότι δεν περιορίζεται στη σάτιρα αλλά επισημαίνει και θαυμάζει τους διακεκριμένους επιστήμονες της εποχής του, προσπαθεί να διαφωτίσει τους αφελείς και προληπτικούς, δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό που θα μπορούσε να του αποδοθεί -σύμφωνα με τη Γλυκερία Πρωτοπαπά Μπουμπουλίδου- ως κοινωνικού αναμορφωτή.