Ο Γιώργος Μουζάκης έκανε τη «δουλειά» του -όπως οι περισσότεροι απ’ τους ανθρώπους του θεάματος τότε- με ευσυνειδησία, κέφι και ταλέντο. Την έκανε όσο καλύτερα μπορούσε, γι’ αυτό και η «δουλειά» του έγινε τέχνη και πέρασε στην ιστορία. Οι περισσότεροι σήμερα, είτε ξεκινούν να κάνουν «τέχνη» -οπότε ούτε τη δουλειά τους δεν κάνουν καλά- είτε κοιτούν να εξαπατήσουν τον κόσμο, με τη χυδαιότητά τους. . . Ο Μουζάκης αγωνίστηκε και έφτιαξε το δικό του μύθο και το δικό του θρόνο. Ένα θρόνο, τριγυρισμένο από ωραία κορίτσια, φτερά, σκάλες, μπαλέτα, φώτα, γοητεία, σε μια μεγάλη σκηνή, στα αστέρια και στην καρδιά μας. . .