“Η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΓΕΝΙΚΑ”:
Δημοτική ποίηση και δημοτικό τραγούδι έχει αναπτυχθεί σ’ όλους τους λαούς. Πρώτες αρχές του δημοτικού τραγουδιού πρέπει να θεωρηθούν οι ομαδικές κραυγές πού έβγαζαν οι πρωτόγονοι άνθρωποι, όταν γύριζαν χαρούμενοι από το κυνήγι, όταν έκοβαν ξύλα στο δάσος, ή όταν κωπηλατούσαν οδηγώντας τις σχεδίες τους σε κάποια άγνωστη ακτή.
Μια εσωτερική ανάγκη τους έκανε να δίνουν με κραυγές τους ρυθμό στις ασχολίες τους.
Άλλοτε πάλι μόνοι ή και μ’ άλλους μαζί εξωτερίκευαν διάφορα συναισθήματά τους κραυγάζοντας διαφορετικά. Με την πάροδο πολλών αιώνων οι άναρθρες αυτές κραυγές, πού μερικές ακόμα παραμένουν μέχρι σήμερα, εξελίχτηκαν σε ωραίους στίχους, σε τραγούδι.
Έτσι, υποστηρίζουν οι κοινωνιολόγοι και οι γλωσσολόγοι, αναπτύχθηκε το τραγούδι και η ομιλία στους ανθρώπους. Όταν λοιπόν ο άνθρωπος είχε εξελιχθεί διανοητικά, γλωσσικά, τα συναισθήματά του, που κυριαρχούσαν μέσα του τις ώρες πού εργαζόταν, γίνηκαν τραγούδια εργασίας (ποιμενικά, γεωργικά, θαλασσινά). Τον πόνο του για το χαμό κάποιου αγαπημένου προσώπου τον έκανε μοιρολόι.
Τα ερωτικά του συναισθήματα γίνηκαν τραγούδια της αγάπης.
Τα συναισθήματά του για κάποιο ευχάριστο ή δυσάρεστο γεγονός που αφορούσε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων έφτιαξαν το ιστορικό τραγούδι.