Μολονότι ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία, δάσκαλοι και γονείς δεν έχουν εκπαιδευτεί να συμπεριφέρονται δημοκρατικά απέναντι στα μικρά πλάσματα που ανέλαβαν να μεγαλώσουν και να μορφώσουν. Ως εκ τούτου η γνώση τους για την επίλυση προβλημάτων μειονεκτεί, όπως μειονεκτεί και η γνώση τους για την τεχνική της λήψης αποφάσεων. Οι μεγάλοι είναι ανειλικρινείς μπροστά στα παιδιά – κι αυτά με τη σειρά τους απορρίπτουν την πειθαρχία, την ηθική, τις ιδέες και τις αξίες του ενήλικου κόσμου.
Συχνά, βυθίζονται σε κατάσταση άκρατου ιδεαλισμού, γυμνή από κάθε πραγματικό κοινωνικό ενδιαφέρον κι από κάθε αίσθηση θετικής προσφοράς. Ωστόσο, δεν υπάρχουν λάθη και πληγές της Δημοκρατίας που να μη θεραπεύονται με περισσότερη δημοκρατία. Και για ν’ αρχίσει η θεραπεία αυτή, δάσκαλοι και γονείς πρέπει να μάθουν να συνυπάρχουν δημοκρατικά με τους νεαρούς πολίτες. Μόνο μια συμμαχία γονιών, δασκάλων και παιδιών, που θα κάνουν χρήση πραγματικών δημοκρατικών διαδικασιών, μπορεί να φέρει την αρμονία στα ταραγμένα σπίτια, στα σχολεία και στην κοινωνία ολόκληρη.