Λυρική ποίηση ονομάζεται γενικά στην αρχαιότητα η ποίηση που είναι καμωμένη για να τραγουδιέται με συνοδεία λύρας ή και άλλων οργάνων (αυλός, κιθάρα) ή και χωρίς όργανο ή, τέλος, να τραγουδιέται και να χορεύεται, κατά περίσταση. Είτε ως μονωδία είτε ως χορικό άσμα, η λυρική ποίηση συνδέεται με τη μουσική, με τη μελωδία, με το τραγούδι και με το χορό, δεν είναι απλή εκφώνηση ή απαγγελία. Οι ρίζες της λυρικής ποίησης χάνονται μέσα στο χρόνο. (. . .) Η λυρική ποίηση είναι η πιο σημαντική μαρτυρία που έχουμε για τους αιώνες 7ο και 6ο, δηλαδή ανάμεσα στα ομηρικά έπη και στον μεγάλο 5ο αιώνα. Μας δίνει κυρίως σκέψεις και συναισθήματα, ιδέες και συγκινήσεις, κινήματα της καρδιάς, του νου και της φαντασίας των ανθρώπων του καιρού πάνω σε διάφορα θέματα της ζωής (. . .) που τα βρίσκουμε λίγο πολύ και στα δημοτικά τραγούδια καθώς και στη σύγχρονη λυρική ποίηση. Αλλά στη λυρική ποίηση δεν είναι το «θέμα» που έχει σημασία όσο οι προσωπικές ψυχικές αντιδράσεις των ποιητών συνδεδεμένες με τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αυτή η σύζευξη εκφράζεται ποιητικά.