Το ποίημα αυτό έχει οχτακόσιους είκοσι στίχους δαχτυλικούς εξάμετρους και την ίδια γλώσσα με τα ομηρικά ποιήματα, με κάπως περισσότερα αιολικά και δωρικά ακόμα στοιχεία. Κατά τ' άλλα το ποίημα αυτό δεν έχει τίποτα το κοινό με τα Ομηρικά. Εδώ περνάμε σ' άλλην εποχή, αλλιώτικην από την εποχή των γενών και των αρμάτων. Εδώ έχομε την πόλη με τους άρχοντες και τους πολίτες της, με τη γη μοιρασμένη σε κλήρους ιδιόχτητους, και -συνέπεια ιδιοχτησίας- νόμους και δικαστήρια και στρεψοδικίες κι ιδεολογική τάση προς τον μονοθεϊσμό. Το δίκιο δεν είναι πια στο αρματωμένο χέρι, ούτε ο πόλεμος κι η αρπαγή είναι ο τρόπος βιοπορισμού, παρά μόνον η εργασία. Όλο το ποίημα είναι ένας ύμνος στην εργασία, προτροπή για εργασία και διδαχή για τη γεωργία και τη ναυτιλία.