Ο Ευριπίδης παραβαίνει όλους σχεδόν τους αριστοτελικούς κανόνες για την τραγωδία. Η «Εκάβη», η «Άλκηστις», ο «Ηρακλής» έχουν απλή συνειρμική σύνδεση· οι «Φοίνισσες», οι «Τρωάδες», η «Ανδρομάχη», ο «Ορέστης», οι «Ικέτιδες», οι «Ηρακλείδαι», η «Ελένη» έχουν δυο ή περισσότερα όχι εντελώς συναρτημένα θέματα. Η «Άλκηστις», ο «Ίων», η «Ιφιγένεια εν Ταύροις», ο «Ορέστης», η «Ηλέκτρα» λήγουν ευχάριστα. Η «Άλκηστις», η «Ελένη», ο «Ιών» κ.α. έχουν κωμικά στοιχεία. Με όλες αυτές τις εξαιρέσεις, ο Ευριπίδης ήταν για τον Αριστοτέλη τον ίδιο ο τραγικότατος των ποιητών, γιατί ήξερε τον τρόπο να φύγει από το καθιερωμένο, χωρίς να φύγει και από την περιοχή της τέχνης.