Από τους ομηρικούς ως τους τελευταίους ιστορικούς χρόνους πίστευαν οι αρχαίοι ότι του ατάφου η ψυχή δεν αξιωνόταν να μπη στον Άδη, παρά αιώνια τριγυρνούσε έξω από τις πόρτες του. Έτσι νεκρός ο Πάτροκλος, παρουσιάζεται στον Αχιλλέα στον ύπνο του και του ζητάει ταφή.
“Θάπτε με όττι τάχιστα, πύλας Αίδαο περήσω
τηλέ μ’ έργουσι ψυχαί, είδωλα καμόντων,
ουδέ με πω μίσγεσθαι υπέρ ποταμοίο εώσιν,
αλλ’ αύτως αλάλημαι αν’ ευτυπυλές Αίδος δω,” δηλ. “θάψε με, όσο μπορείς πιο γρήγορα, για να περάσω τις πόρτες του Άδη μακρυά με κρατούν οι ψυχές, οι ήσκιοι των πεθαμένων, κι’ ακόμα δε μ’ αφήνουν να διαβώ πέρα από το ποτάμι, και να σμίξω μαζί τους, μόν’ έτσι τριγυρνώ απάνω-κάτω μπρος στου Άδη το παλάτι με τις πλατιές τις πόρτες”.
Ήταν λοιπόν για τους αρχαίους η πιο φριχτή απανθρωπία το ν’ αρνηθή κανένας τάφο σ’ έναν νεκρό και προκαλούσε τούτο την οργή των θεών, όπως έγινε στη Θήβα, που πλήρωσε με τόσους θανάτους και προώρους τοκετούς την προσταγή του Κρέοντα να μην ταφή ο Πολυνείκης.