Τελικά, τι είναι εκείνο που χαρακτηρίζει τον Τηλέμαχο Λιόντα, τον ήρωα του “ΡΟΖ”; Η αυτοπεποίθηση ή η ανασφάλεια, το θάρρος ή ο φόβος; Όλα τον χαρακτηρίζουν, όπως κάθε ανθρώπινο πλάσμα άλλωστε. Αυτό όμως, που τον κάνει ξεχωριστό, είναι η ένταση με την οποία βιώνει κάθε συναίσθημα και κάθε σχέση. Είναι, επίσης, και η ειλικρίνεια με την οποία αντικρίζει την κάθε μέρα της ζωής του. Μια ειλικρίνεια που δεν τη μετανιώνει ακόμα και όταν δεν βρίσκει ανταπόκριση. Αποδέχεται τα ελαττώματα των άλλων, με τον ίδιο τρόπο που συμφιλιώνεται και με τα δικά του. Στενοχωριέται για τα πράγματα που, όταν αλλάζουν, γίνονται πιο απάνθρωπα και εύχεται να μπορούσε να τα “εξανθρωπίσει” με τη ροζ πένα του. Μια ροζ πένα που αναγεννήθηκε μαζί με το σώμα, όταν αποφάσισε να υπακούσει στην ανδρική φύση του. Εξάλλου η λύση -και για τον ίδιο, αλλά και για όλους τους ανθρώπους- είναι, όπως λέει, να περιορίζουν “όσα βλάπτουν την ψυχή”. Τελειώνοντας, θα συγχαρώ τον Τάσο Αγγελίδη-Γκέντζο για τη θεατρικότητα της δομής του έργου και θα τον ευχαριστήσω για έναν ακόμα λόγο, ότι μας χάρισε τους ήρωές του, αφαιρώντας από την καθημερινότητά τους τον χρόνο και τη φθορά που αυτός φέρνει, όταν τον μετράμε.