Οι “Παλαιστές” είναι το δεύτερο θεατρικό έργο του Στρατή Καρρά. Το πρώτο του, “οι Νυχτοφύλακες”, πήρε το κρατικό βραβείο θεάτρου της χρονιάς 1967-1968, ενώ ο Συνοδός τιμήθηκε με το ίδιο βραβείο στα 1970. Είναι αξιοπρόσεχτο πως κάθε έργο του παίρνει τον τίτλο του από τα επαγγέλματα των ηρώων του, ζωντανεύοντας έτσι έναν κόσμο αποπροσωποιημένο, μέσα στην καρδιά του δράματός τους.. Η σύνθεση είναι πάντα λιτή και καταπιεστική, γιγαντώνοντας έτσι το αίσθημα παγίδευσης που καταδυναστεύει τα πρόσωπα του έργου. Την πιο δυναμική εκμετάλλευση αυτής της κατάστασης τη βρίσκουμε στον “Συνοδό”. Εδώ η δράση ξετυλίγεται σ’ ένα μικρό δωμάτιο παλιού εξοχικού σπιτιού, που τώρα λειτουργεί σαν θάλαμος, μια και η κεντρική είσοδος μένει αχρησιμοποίητη εδώ και καιρό. Το αρρωστημένο φως που ξεχύνεται από ένα γυμνό γλόμπο, καταπώς ορίζουν οι σκηνικές οδηγίες, δηλώνει την διαβρωμένη κι ωστόσο απειλητική κοινωνική τάξη, που μέσα της συνθλίβεται ο Συνοδός, ο Σάββας. Στο τέλος του έργου ο Σάββας εγκαταλείπεται -κυριολεκτικά και μεταφορικά- να κελαηδάει στα σκοτεινά, μπερδεμένος από το αίνιγμα της γριάς: Σ’ αλήθειες παγιδεύτηκε που ‘ναι ψέματα το σκυλί Σε ψέματα που ‘ναι αλήθειες το πουλί. Στο χάος το ατέλειωτο κρέμεται έξω απ’ το κλουβί Κι όμως είναι μέσα στο κλουβί και το σκυλί και το πουλί. Ο κόσμος που παραμονεύει μέσα στο αίνιγμα -κόσμος γεμάτος διφορούμενα κι απειλές- είναι επιβλητικά δραματοποιημένος στον “Συνοδό” και είναι ακόμα το κύριο χαρακτηριστικό της ατμόσφαιρας σ’ όλα τα έργα του Στρατή Καρρά. Υπάρχει παντού ένα αλλόκοτο μπέρδεμα των ηρώων με τους εαυτούς τους, κι ένα γελοίο κι ωστόσο τρομαχτικό παιχνίδι των ρόλων τους, που μέσα τους εγκαταλείπονται.