Μια χειμωνιάτικη νύχτα. Μετά τον εμφύλιο. Στα περίχωρα της Αθήνας. Κάπου ανάμεσα στην Αθήνα και στο Λαύριο. Η δράση αρχίζει το σούρουπο και τελειώνει την αυγή. Δε διακόπτεται. Ξαναβρίσκουμε τα πρόσωπα ακριβώς όπως τ’ αφήσαμε σε προηγούμενη σκηνή ή εικόνα. Η ίδια στάση, το ίδιο βλέμμα.
Η παράσταση πρέπει να ‘χει κάτι το απότομο, το ξαφνικό, από τις αλλαγές του φωτισμού μέχρι τις σχέσεις των προσώπων, κραυγές, κινήσεις, βλέμματα. Ρυθμός γοργός. Κάτι το απελπισμένο, αλλά γιορταστικό.
Ο σκηνικός χώρος σε δύο επίπεδα. Λίγα σκαλοπάτια οδηγούν στο υψηλότερο επίπεδο που χωρίζεται στα δυο, αριστερά το δωμάτιο της Δωροθέας, δεξιά της Αγλαΐας. Στο πρώτο επίπεδο, το κάτω, το κοινό δωμάτιο (σπίτι) όπου συγκεντρώνεται η οικογένεια. Ένας μεγάλος καθρέφτης όπου καθρεφτίζεται η είσοδος των προσώπων.
Το κάτω επίπεδο γίνεται εξωτερικό ταβέρνας με απλό συμβολικό πανό “Θέα προς τη θάλασσα”.
Το πρόσωπο του Αλέξανδρου είναι τραγικό και ειρωνικό. Ωραίο βλέμμα. Είναι νευρικός και νωχελικός. Σοβαρός, αλλά με ξεσπάσματα κεφιού, έστω από ειρωνεία. Ο πατέρας είναι εξήντα περίπου ετών. Δυνατός και επιβλητικός. Δεσποτικός. Έχει δυο οικογένειες, τη νόμιμη και την “άλλη”. Τέσσερα παιδιά στη μια οικογένεια, τέσσερα στην άλλη.
Η μητέρα υποταγμένη απόλυτα στον πατέρα. Φοβάται τον πατέρα και τα γεγονότα που δεν μπορεί να καταλάβει και να εξηγήσει. Δεν καταλαβαίνει πια τα ίδια της τα παιδιά.
Η Αγλαΐα κι ο Αλέξανδρος είναι τα πρόσωπα που έχουν το περισσότερο πάθος, θέλουν να γνωρίσουν τ’ άλλα αδέρφια και τον έρωτα. Η φυσιογνωμία της Αγλαΐας πρέπει να έχει ένταση και συγκέντρωση.
Το κάθε πρόσωπο είναι ξένο για τ’ άλλα. Γι’ αυτό κι ο διάλογος στιγμές γίνεται μονόλογος. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

«Ένα έργο που σε προσελκύει, που σού δημιουργεί μεταπτώσεις συνεχείς, κι όπου συνυπάρχουν δράμα και κωμωδία, όνειρο και πραγματικότης» (Claude Olivier, Lettres Francaises)
«”Ο Άλλος Αλέξανδρος” εκφράζει την κρίση ταυτότητας που ένιωθα τότε και που την έχω νιώσει έκτοτε πολλές φορές στη ζωή μου» (Μ. Λυμπεράκη)