Ο “Πολυφίλητος Σελιμάρ” πρωτοπαίχτηκε στο Παρίσι, στο θέατρο Παλαί – Ρουαγιάλ, στις 27 Φεβρουαρίου 1863. Με ολοζώντανη ακόμα στα μάτια μας την παράσταση, διαφωνούμε με κάποιαν άποψη που θέλει τον Λαμπίς να γράφει κατά παραγγελίαν, ειδικά και μόνον για να αξιοποιεί το ταλέντο, τα τικ και τις ιδιοτροπίες κάποιων δημοφιλών ηθοποιών της εποχής του. Γιατί, τότε, απλούστατα, οι σημερινοί ηθοποιοί [θυμάμαι, μετά τον Γκερρέν, τους: Λαβινιά Νταντονά (Έμμα), Υβ Κουρβίλ (Βερνουγιέ), Αλαίν Ρολάν (Μποκαρντόν), Υβ Πινιό (Κολόμπο), Λένα Κοβσκί (Αντελίν) κ.ά.] δεν θα μπορούσαν να είναι τόσο πιστοί στο κείμενο, στο πνεύμα, των ίδιων αυτών έργων. Που ναι, ο Λαμπίς δεν πειραματίζεται για κάτι πρωτοποριακό, δεν ανακαινίζει, δίνει όμως θέατρο γνήσιο, θέατρο που είναι θέατρο.