Γερμανική τραπεζαρία· μακρύ τραπέζι στη μέση· δεξιά, μεγάλος μπουφές, θερμάστρα κ.λπ. Από την ανοιχτή πόρτα του βάθους φαίνονται πλαγιές αμπελοφυτεμένες, ένα καμπαναριό κ.λπ. Αριστερά, πόρτα με κουρτίνα· κοντά στον μπουφέ, επάνω σε μια καρέκλα, μια βαλίτσα ταξιδιού. ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ Η κυρία γράφει· στο τραπέζι επάνω είναι αφημένο ένα μπουκέτο κι ένα ζευγάρι γάντια. Ο κύριος μπαίνει. ΚΥΡΙΟΣ: Καλημέρα, αν και κοντεύει μεσημέρι. Κοιμήθηκες καλά; ΚΥΡΙΑ: Θαυμάσια! Ύστερα μάλιστα από όλη εκείνη την ιστορία! ΚΥΡΙΟΣ: Η αλήθεια είναι ότι μπορούσαμε να φεύγαμε λιγάκι νωρίτερα χτες το βράδυ… ΚΥΡΙΑ: Θυμάμαι πως το ίδιο είπες και τη νύχτα πάρα πολλές φορές… ΚΥΡΙΟΣ, σκαλίζοντας το μπουκέτο: Μπα, το θυμάσαι, αλήθεια; ΚΥΡΙΑ: Θυμάμαι ακόμα ότι δε σου άρεσε που τραγούδησα τόσα πολλά κομμάτια… Μην μου χαλάς σε παρακαλώ τα λουλούδια μου. ΚΥΡΙΟΣ: Μήπως ήταν προηγουμένως του κυρίου λοχαγού; ΚΥΡΙΑ: Μάλιστα, όπως ήταν του περιβολάρη προτού γίνουν του ανθοπώλη. Τώρα όμως είναι δικά μου. ΚΥΡΙΟΣ, πετάει το μπουκέτο: Ωραία συνήθεια σ’ αυτόν εδώ τον τόπο να στέλνουν λουλούδια στις γυναίκες των άλλων! ΚΥΡΙΑ: Μα μπορούσατε επιτέλους να πάτε σπίτι να κοιμηθείτε λίγο νωρίτερα, έτσι νομίζω. ΚΥΡΙΟΣ: Είμαι εντελώς βέβαιος ότι κι ο κύριος λοχαγός θα είχε την ίδιαν επιθυμίαν. Επειδή όμως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς παρά ή να μείνω και να είμαι γελοίος ή να πάω σπίτι μόνος και να είμαι γελοίος, γι’ αυτό έμεινα… ΚΥΡΙΑ: Και ήσουν κωμικός! ΚΥΡΙΟΣ: Μπορείς να μου εξηγήσεις πως ανέχεσαι να είσαι η γυναίκα ενός κωμικού άντρα; Εγώ δε θα ήθελα να ήμουν άντρας μιας γελοίας γυναίκας!