Δύσκολο, ίσως κι αδύνατο, να προσδιορίσει κανείς τι είναι κείνο που σε κεντρίζει, σε τραβάει με την πρώτη, “παρθένα”, ανάγνωση ενός θεατρικού έργου. Μια έλξη, άλλες φορές κεραυνοβόλα, απροσδιόριστη και τυφλή, που δε συνειδητοποιείς πού το πας ή πού θα σε πάει, άλλες πάλι φορές, μια “συμπάθεια” που, όσο οι σχέσεις προχωρούν, ωριμάζει και γίνεται αγάπη, κι άπειρες άλλες, “ων ουκ εστί αριθμός”: σαν τα δακτυλικά αποτυπώματα του καθενός μας. Στην περίπτωση των Αλλοπαρμένων η πρώτη έλξη άρχισε ν’ αποσαφηνίζεται, όταν καταπιάστηκα με τη μετάφραση. Κατοπινά, όταν άρχισαν οι δοκιμές, μέρα με τη μέρα τα πράγματα ξεκαθάριζαν, για το θίασο, όλο και περισσότερο. Και θα ξεκαθαρίζουν ως και μετά την πρεμιέρα, όταν η παράσταση θ’ αναμετριέται μ’ ένα τρίτο και κύριο παράγοντα: το κοινό. Αυτή η σταδιακή ανακάλυψη κι αποκάλυψη της άλλης, αθέατης, πλευράς των καταστάσεων και των προσώπων, συντελείται πάνω στην δράση: με την αλυσωτή διαδοχή των πράξεων, που η μια προκαλεί, αναπότρεπτα, αδυσώπητα, την άλλη