Nicosia ή καλύτερα, όπως έμαθα αμέσως, Λευκωσία. Ήταν Φλεβάρης του 99 και για πρώτη φορά κατέβαινα στην Κύπρο για ένα σεμινάριο Δραματουργίας. Στο μυαλό οι μήνες της Ελλάδας και του Βυζαντίου, του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου και των Λουιζινιανών, της Αμερικής Κορνάρο και του Βραγαδίνου. Στη φαντασία τα φαντάσματα του Οθέλλου και της Δυσδαιμόνας, το κρασί της Κύπρου, η Αφροδίτη που γεννιόταν απ’ τον αφρό του κύματος. Το ταξίδι στην Ελληνική Οικουμένη, απ’ την Αθήνα στο Μυστρά, στην Κρήτη, τη Ρόδο και την Κύπρο, όπως από την Κωνσταντινούπολη στη Σμύρνη, γεννούν εικόνες και αισθήματα βαθιά σ’ έναν Ιταλό, που γνώρισε τον Όμηρο από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου, που είναι συνηθισμένος να θεωρεί την Κλασική Ελλάδα σαν τη ρίζα της δικής του ταυτότητας, ως ανθρώπου και πολίτη. Την πρώτη νύκτα, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στην οδό Λήδρας, ο Ανδρέας, φίλος και διερμηνέας, με έμπασε σ ένα μετόχι όπου γινόταν μια νυκτερινή λειτουργία. Οι εικόνες, οι ψαλμωδίες, τα κόλλυβα, οι πρώτες έντονες συγκινήσεις στην Κύπρο. Τις επόμενες μέρες άκουσα το μουεζίνη. Κι είδα την πράσινη γραμμή. Ο πόλεμος, σκέφτηκα. Δεν τον βλέπεις, μα τον νιώθεις. Εδώ στην Ευρώπη, το 1999, μια ανοικτή πληγή μέσα στους αιώνες, που όμως εξακολουθεί να στάζει αίμα. Μίλησα ξανά με τον Αντρέα, όπως κάναμε τόσες φορές στην Ιταλία, μα τώρα ήταν διαφορετικό: καταλάβαινα κι άγγιζα με το χέρι.
Σαν καλός Λεβαντινός εκείνος εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και μου είπε: Τώρα είναι έτοιμος. Θα σε πάρω να γνωρίσεις μια κυπριακή οικογένεια. Το σπίτι με την βεράντα και τον κήπο. Καθίσαμε στο χολ. Οι τοίχοι ήταν κυριολεκτικά ταπετσαριασμένοι με πίνακες. Μα τι δουλειά κάνεις;, ρώτησα τ’ αφεντικό του σπιτιού. Το φωτογράφο, μου απαντά. Κι εγώ: Νόμιζα τον έμπορο πινάκων, αστειεύτηκα, Μπορώ να δω τις φωτογραφίες σου; Κι ενώ τις έβλεπα κάθε τόσο για να σπάσω την οπτική συνέχεια, γιατί κάθε εικόνα μου ξανάφερνε στη μνήμη τα έργα που είδα, σήκωνα το κεφάλι και τα μάτια μου έπεφταν στους γύρω πίνακες. Πριν ακόμα γεννηθεί μέσα μου η σκέψη για να γίνει λέξεις, το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με το βλέμμα του Ανδρέα, που χαμογελώντας μουρμούρησε: Ο κλέφτης των εικόνων είναι καλός ζωγράφος. Αυτό σκεφτόμουν, απάντησα.
Τώρα οι εικόνες είναι ένα βιβλίο, κι όλοι μπορούν να ξέρουν πως η τέχνη του διαλογισμού με χρώματα και φως συνεχίζει να έχει τους δασκάλους της στην Κύπρο, με έμπνευση της Μητέρας του Θεού και της Ουράνιας Αφροδίτης.
