Οι περασμένοι αιώνες, όπου έλειπε ακόμη και η φωτογραφία, έχουν βυθίσει στη λησμονιά μεγάλες προσωπικότητες της σκηνής. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα λείπει τελείως η μελέτη της υποκριτικής τέχνης των περασμένων αιώνων, όταν το επάγγελμα έκανε τη δειλή του εμφάνιση μέσα στον γενικό εμπαιγμό, τις προκαταλήψεις και την αμάθεια. Ο Θεόδωρος Έξαρχος κατανόησε πόση σημασία έχει για το σύγχρονο θέατρο η ανίχνευση των ριζών του, η ανακάλυψη των πατέρων του, η γνώση της ιστορικής συνέχειας, η επίγνωση της συνοχής του επαγγέλματος του ηθοποιού. Ο ‘Εξαρχος εξάντλησε τις υπάρχουσες πηγές, διασταύρωσε τις πληροφορίες του, πλούτισε τα στοιχεία του με νέα ευρύματα, συμπλήρωσε τα κενά άλλων μελετητών. Ένα πλήρως ενημερωμένο εγκυκλοπαιδικό λεξικό ηθοποιών του 18ου και 19ου αιώνα παρουσιάζει συνάφια, οικογένειες, κομπανίες, θιάσους, ζέυγη, μονήρεις περιπλανώμενους μίμους, θασιώτες και εθελοντές που περιφέρονταν μέσα στην Ελλάδα, στις παροικίες των ομογενών, στα υπαίθρια θέατρα και στα πατάρια.

Η επιστροφή σε μια τελειωμένη μελέτη είναι κατά κανόνα ανιαρή για έναν συγγραφέα. Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω ότι στην παρούσα περίπτωση η επιστροφή αυτή αποτελούσε για μένα ένα ηθικό χρέος. Σε μια ευρύτατη έρευνα γύρω από τους παλιούς Έλληνες ηθοποιούς, είναι φυσικό να χάνονται πολλά στοιχεία μέσα στα βάθη των χρόνων και να δημιουργούνται αναπόφευκτα κενά. Με ιδιαίτερη χαρά λοιπόν ξαναγύρισα στο παρελθόν, βρίσκοντας ύστερα από αναζήτηση ή συμπτωματικά, συμπληρωματικές πληροφορίες για τους ηθοποιούς του 19ου αλλά και του 20ού αιώνα. Βασικά ερεθίσματα για να καταπιαστώ με αυτό το συμπλήρωμα στάθηκαν ένα παλιότερο Μητρώο (της δεκαετίας του 1920) του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών που βρέθηκε εγκαταλελειμμένο σε κάποιο πατάρι, και το σημαντικό βιβλίο “Το Ελληνικό Θέατρο στην Κωνσταντινούπολη”.