Πρόσωπο και προσωπείο, δυο λέξεις που πολύ ξεκάθαρα αναφέρονται σε συγκεκριμένα πράγματα: το μεν πρώτο στο μέρος της κεφαλής το υπό το κρανίον, το δε δεύτερο στα διάφορα επιθέματά του, στις προσωπίδες, τις μάσκες. Η εξέλιξη όμως κατ’ αρχήν της Θεολογίας αλλά και της Φιλοσοφίας και της Ψυχολογίας έφερε της λέξεις αυτές στο χώρο της Οντολογίας με περιεχόμενο τόσο υπαρκτικό όσο υπαρξιακό. Έτσι ως πρόσωπο εννοείται η μοναδική, ανεπανάληπτη και συνειδητή ταυτότητα του όντος, αυτή η ίδια η αυτοπροσδιοριζόμενη υπόστασή του ως προσωπείο πάλι εννοείται κάθε τι που χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο για να μη φαίνεται αυτό που πραγματικά είναι. Το ζητούμενο είναι να φανεί αν η Παιδεία, με την ευρύτερη σημασία του όρου, βλέπει τον άνθρωπο ως πρόσωπο και τον βοηθά στην καταξίωση του, καθώς επίσης η κατανόηση της σημαντικής των προσωπείων, των λόγων δηλαδή για τους οποίους χρησιμοποιούνται. Έτσι γίνεται μια περιπλάνηση σε χώρους της Φιλοσοφίας, της Θρησκείας, της Παιδαγωγικής, και της Ψυχολογίας. Ταυτόχρονα είναι και μια πρόκληση για συνοδοιπορία, προβληματισμό και κριτική.