Πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια χωρίζουν τον Πλάτωνα από το σημερινό “ανοιχτό σχολείο” και το “ελεύθερο πρόγραμμα”, δυο χιλιάδες χρόνια πλούσια σε θεωρίες κι εμπειρίες πάνω στην προσχολική αγωγή. Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσε να πει κανείς, πως η επιστήμη αυτή είναι καινούρια και πολλές από τις θεωρίες της, σήμερα, έχουν ανάγκη να επανεξεταστούν και να αξιολογηθούν. Η αναγκαιότητα της προσχολικής αγωγής, όμως, μόνο κατά τα τέλη του 19ου αιώνα άρχισε να γίνεται αντιληπτή. Τα επιχειρήματα, που σήμερα θεωρούνται δεδομένα, εμφανίστηκαν τότε διστακτικά. Η αντίληψη σχετικά με την προσχολική αγωγή, την εποχή εκείνη, περιοριζόταν στη σχέση μητέρας και παιδιού. Η αγωγή των νηπίων, ωστόσο, αν και διανθισμένη με πολλά ρομαντικά στοιχεία, ήταν πια γεγονός. Η ανάπτυξή της οφείλεται σε μια κρίση, σε μια ανάγκη, που έγινε επιτακτική με τη Βιομηχανική Επανάσταση, του προηγούμενου αιώνα. Η όλο και μεγαλύτερη ανάγκη για επάνδρωση με εργατικό δυναμικό των καινούριων και ολοένα πληθυνόμενων εργοστασίων, απομάκρυνε τις γυναίκες από τα σπίτια τους και τις έφερε στα εργοστάσια. Για να συντελεσθεί όμως αυτή η διαδικασία χρειάστηκε να πολλαπλασιασθούν τα νηπιαγωγεία, αφού πρόσφεραν τη δυνατότητα στις μητέρες να αφήσουν τα παιδιά τους κατά τη διάρκεια της απουσίας τους από το σπίτι, με υπεύθυνη εποπτεία και διαπαιδαγώγηση.