Τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας, σε αντίθεση με άλλες χώρες, η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής στο λύκειο ακολουθεί μια μεθοδολογία που, δυστυχώς για την αρχαία γλώσσα, δεν έχει καμιά ουσιαστική σχέση με τις μεθόδους διδασκαλίας των γλωσσικών μαθημάτων, με κύριο αποτέλεσμα ο μαθητής, πέρα από κάποια απομνημόνευση ορισμένων στοιχείων, να μην μπορεί να αποκτά εκείνες τις βασικές γλωσσικές-νοητικές δεξιότητες που θα του επιτρέπουν να αναπαράγει, με φυσικό και αβίαστο τρόπο, αρχαίο ελληνικό προφορικό και γραπτό λόγο και έτσι να κατανοεί πληρέστερα τα διδασκόμενα αρχαία ελληνικά λογοτεχνικά κείμενα. Με αυτόν τον τρόπο, και αυτά τα ελάχιστα στοιχεία που καταφέρνει να απομνημονεύει ο μαθητής παραδίδονται στη λήθη του χρόνο μετά την απόλυσή του από το λύκειο. Μια περισσότερο σοβαρή ίσως προσέγγιση στη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής στο λύκειο, με την καθοδήγηση, πάντοτε, των θεσμοθετημένων σχετικών αρχών, θα πρέπει να στηρίζεται ουσιαστικά στη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής ως ζωντανής γλώσσας, που θα επιτρέψει στον μαθητή να καλλιεργήσει, μέσα από φυσικό, ζωντανό διάλογο στην αρχαία γλώσσα, τις απαιτούμενες δεξιότητες και να τον οδηγήσει σε μια πιο ουσιαστική επαφή και με τη γλώσσα και με τα αρχαία κείμενα, με παράλληλη αφομοίωση των ιδεών και αρχών τού αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.