Μια βασική προϋπόθεση για την κοινωνική συμβίωση οποιασδήποτε ανθρώπινης ομάδας είναι η δυνατότητα επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη της. Όσο ανετότερα επικοινωνούν τόσο συνεκτικότερη είναι η κοινωνία τους. Στις αναπτυγμένες κοινωνίες η ουσιαστικότερη επαφή των μελών τους πραγματοποιείται όταν επικοινωνεί το ανώτερο χαρακτηριστικό τους, αυτό που τα κάνει να ξεχωρίζουν από τα άλλα ζώα, η προηγμένη λογική τους. Αυτή η επικοινωνία εκφράζεται άμεσα με τον προφορικό λόγο, και έμμεσα με το γραπτό. Ο προφορικός λόγος, που φορέας του είναι η φωνή, προσφέρει λοιπόν τη μεγαλύτερη δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους, όταν επικοινωνεί το ανώτερο χαρακτηριστικό, η λογική. Αυτό το γεγονός κάνει τη φωνή απαραίτητη στον κοινωνικό άνθρωπο. Και δεν είναι μόνο η απώλειά της που δημιουργεί εμπόδια, αλλά και η παραμικρή της ατέλεια, που μπορεί συχνά να τον φέρει σε δύσκολη θέση ή να του χαρίσει τον τίτλο του “ακατάληπτου”.