Είναι καιρός να βγει ο εκπαιδευτικός από τη διδακτική και πνευματική απομόνωση και μέσα από τη δραστηριοποίηση του συλλόγου των διδασκόντων, αλλά και ως άτομο, να αναλάβει την ευθύνη για την αλλαγή της υφιστάμενης κοινωνικοεκπαιδευτικής πραγματικότητας.
Στην αποφασιστική του αναμέτρηση με τις δυνάμεις εκείνες που τον θέλουν απλό εκτελεστικό όργανο, στην υπηρεσία των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, οφείλει να είναι αποφασισμένος να αναπτύξει τέτοιες μορφές πάλης που θα τον αναδείξουν βασικό συντελεστή και μοχλό κοινωνικών και εκπαιδευτικών αλλαγών.
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσει ο εκπαιδευτικός ότι έχει ως πρωταρχικό χρέος να υπηρετεί το μαθητή και την κοινωνία και όχι τις εκάστοτε κομματικές πλειοψηφίες.
Η συνειδητοποίηση αυτού του χρέους τον αποτρέπει από την ευθυνοφοβία και πυροδοτεί αντιστάσεις σε κάθε προσπάθεια που τείνει να τον καταστήσει όργανο της εκάστοτε επίσημης ιδεολογίας. Αποτελεί πρωταρχικό καθήκον η αποποίηση του ρόλου του μεσάζοντα και του διεκπεραιωτή και η πάλη για την αυτονομία του λειτουργήματος του.
Έτσι, θα μπορέσει να σταθεί δίπλα στο νέο άνθρωπο και να τον βοηθήσει να αναπτύξει την προσωπικότητά του και να βρει το δρόμο του στη ζωή.