ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ δοκιμαστήριο της ζωής. Σ αυτούς ασκούνται όλα τα δικά της. Η ομορφιά και η ασχήμια. Η καλοσύνη και η κακία. Η ευπρέπεια και η αναξιοπρέπεια. Όσα, τέλος πάντων, δίδουν την σύνθεσιν της υπάρξεως. Και τον μοιραίον κλήρον του τέλους της. Παράλληλα και ταυτόχρονα με την κίνηση και η ακινησία. Ο θάνατος… ΑΥΤΟΣ ο τελευταίος έξω από τις πόλεις στήνει τις ενέδρες του. Η απόχη του παραμονεύει. Αλλά δεν γεμίζει πάντοτε. Ευτυχώς. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που σώζεται ο Άνθρωπος. Αλλά ο Άνθρωπος είναι Έλληνας. Είναι Χριστιανός. Και, όπως σ όλες τις αναμετρήσεις, που αποβαίνουν, υπέρ αυτού, όπως όλες οι συγκρούσεις στις οποίες αποφεύγεται η θυσία στον αφηνιασμό των τροχών, σαν αισθάνεται, ότι δεν πέρασε στην φοβερήν εξουσίαν, που ανοίγει τάφον, ή που αναγκάζει την συνέχισιν σε αναπηρικόν όχημα, τότε αυτόματα, με εντολήν της καρδιάς, σηκώνει τα βλέμματα, προς τον Ουρανών. Έχει την βεβαιότητα, πώς, από ψηλά, εδόθη η εντολή της σωτηρίας. ΑΠΟ ψηλά!… Αλλά και από την Γην το χρέως της ευχαριστίας. Δεν προηγείται σκέψεις. Δεν υπάρχει καν συζήτησις με την συνείδηδιν. Ακαριαία από μέσα, από τον ανερεύνητον κόσμον της ψυχής, αναπηδά το τάξιμο!