Από τη φύση της η θρησκεία -η κάθε θρησκεία- έχει δομή φαντασιακή και βάση μυθική. Είναι δηλαδή μια θεωρητική -ιδεαλιστική κατασκευή αποκρυπτογράφησης του κόσμου, χωρίς να στηρίζεται σε μια λογική- ρεαλιστική βεβαιότητα κάποιας επιστημονικής αυταπόδειξης. Για την αφιλοσόφητη -και μυθοδίαιτη- συνείδηση, κάθε μόριο της Φύσης είναι μια υπερβατική ιεροφάνεια, κάθε μόριο του Σύμπαντος είναι μια Θεοφάνεια. Και ο άμετρος θαυμασμός της, οικοδομεί τον θρησκευτικό μύθο. Έναν μύθο που ωστόσο διανθίζεται από ερωτηματικά και αμφιβολίες, και γι’ αυτό στηρίζεται στην Πίστη. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η θρησκεία αντλεί τη δύναμή της αγκαλιάζοντας κυρίως τα πλατιά λαϊκά στρώματα, με τη χαμηλή παίδευση και την ευπιστία, με τις φοβίες και τις ελπίδες, τις φαντασιώσεις και τις προλήψεις, τη συναισθηματική νοημοσύνη, και την εμμονή στη συντήρηση. Και αυτού του είδους η “πλειοψηφία” ανεβάζει τη θρησκευτική εξουσία στο ύψος περίπου της πολιτικής εξουσίας. Εξάλλου, πάντοτε -από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα- οι σοφοί της επιστήμης υπήρξαν πολύ λιγότεροι από τους αγίους της θρησκείας. Η μαγεία του φανταστικού, και η γοητεία του άρρητου, η ποίηση του μεταφυσικού, σε αντίθεση με την πεζότητα του φυσικού, δημιουργούν την “υπέρβαση” του ονειρικού που σαγηνεύει, επί του πραγματικού που καταθλίβει.