Στεκόταν μπροστά σε ένα έκθεμα που τη μαγνήτισε ασκώντας πάνω της μια ακατανίκητη έλξη. Η ψυχή αναζωογονημένη από το φίλημα του Έρωτα του Antonio Canova. Της μίλησε. Δεν τον άκουσε καθώς ήταν απορροφημένη να κοιτά τα γαλακτερά χέρια της ψυχής που αγκάλιαζαν το κεφάλι του έρωτα. Ο έρωτα είχε σκύψει πάνω από την ψυχή ως ο απόλυτος κατακτητής, ο υπέρτατος κυρίαρχος της ύπαρξής της. Με το ένα χέρι ακουμπούσε τον αυχένα της, με το άλλο το στήθος της. Και αυτή παραδομένη ολότελα στο αφοπλιστικό του αγκάλιασμα τον κοιτούσε αχνογελώντας. Εκείνη δε σάλευε. Το βλέμμα του έρωτα προς την ψυχή, το τόσο βαθύ και εταστικό, της κάρφωνε τα πόδια στο έδαφος, την καθήλωνε. Και καθώς εκείνος έγειρε να την αγγίζει, άπλωσε τα χέρια προς τα πίσω και τον αγκάλιασε όπως ακριβώς και η ψυχή τον πορθητή της, με την ίδια μέθη και διάθεση υποταγής. Ήταν ο έρωτάς της!