Λίγες μέρες μετά την καταστροφή στεκόταν ακίνητος σ’ εκείνο το σημείο, απ’ όπου πριν λίγο καιρό, η γιαγιά κοίταζε πέρα κατά το ποτάμι και με βαθύ αναστεναγμό έκλαιγε την ώρα της καταστροφής, που κατά την άποψή της, δε θ’ αργούσε να ‘ρθει, επειδή το ‘δειχναν «τα σημάδια». «Το χωριό θα χαθεί, από μια κόλαση φωτιάς που θα ‘ρθει απ’ τον ουρανό», έλεγε. Αμίλητος, απ’ αυτή την τόσο πικρή όσο και νοσταλγική διάθεση, τη θυμάται να κατεβαίνει με βήματα αργά στο κατώι, χωρίς στο μεταξύ να παύει εκείνο το θρήνο, για τον οποίο υπεύθυνα θεωρούνταν τα όνειρά της. Ήταν τότε που ο ήλιος χανόταν και το κρύο κατέβαινε απ’ το βουνό. Πανικόβλητο, ακόμα κι αυτό, απ’ τους βοριάδες που φυσούσαν, γινόταν ένα μ’ εκείνους, ορμούσε στα σπίτια και προσπαθούσε να τρυπώσει σ’ αυτά, από όποια μεριά μπορούσε. Και υπήρχαν γι’ αυτό εκατό δρόμοι. Δρόμοι που τ’ οδηγούσαν στο λιγνό κι ανυπεράσπιστο κορμί μας, που κέρωνε μπροστά του. Και καθώς σ’ αυτή την παγωνιά, η φωτιά φαινόταν ανίκανη κι αναιμική και τα δόντια μας χόρευαν «κλακέτες», εγώ σκεπαζόμουν μέχρι τα μάτια. Ανασαίνοντας την ανάσα μου, πετύχαινα τη θαλπωρή που χρειαζόμουν, για να μπορώ ν’ ακούω με άνεση τις ιστορίες του παππού και να χαίρομαι τον τρόπο με τον οποίο παρατηρούσε τη γιαγιά, δίνοντάς της, στο τέλος, την ίδια πάντα συμβουλή: «Γριά, καλά θα κάνεις να βρέξεις το κεφάλι σου με νερό».
Ο παππούς πίστευε πως αν η γιαγιά συμμορφωνόταν με τις συμβουλές του, στο τέλος θα ξεμπερδεύαμε κι εμείς κι αυτή από κείνες τις άγριες και θλιβερές ιστορίες της. Αλλ’ αυτό δε σήμαινε απαραίτητα πως κι ο παππούς ήταν αισιόδοξος.