Ένας τυπικός χαρακτηρισμός του Στήβενς για τον ποιητή είναι ο “κεντρικός άνθρωπος”, ο “απόλυτος Πλάτων”, που αντιστρέφει το σχέδιο του δημιουργού πλάθοντας το ιδεώδες απ’ το πραγματικό. Είναι επίσης ο “άνθρωπος άξων” στο “Συνηθισμένο Βράδυ στο Νιου Χέηβεν”, ο “μέγας άνθρωπος” ή ο “ραβίνος” στις “Σημειώσεις για έναν Υπέρτατο Μύθο”, ο ερμηνευτής της “μεγάλης έννοιας” που είναι η ιδέα του ανθρώπου, ο “μουσικός της σκέψης” στο “Θλιβεροί Ήχοι ενός Χαρωπού Βαλς” που σύντομα σ’ εμπνευσμένη ποίηση θα ενώσει τα θρυμματισμένα εγώ των ανθρώπων και θα κινητοποιήσει τη φαντασία τους σε μια νέα “μουσική γεμάτη μυστήριο”.
Ο ποιητής του Στήβενς είναι ένα ον υπέρτατης ορατότητας, “η διαφάνεια του τόπου όπου ζει”. Το κρύσταλλο είναι το σύμβολο του Στήβενς για τη διαφάνεια της ποίησης και στην αφηρημένη και στη ζωτική έννοια. Η ύπαρξη του κακού και του θανάτου, της απομόνωσης και της αδυναμίας μας σ’ έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι βέβαιο, τίθεται κάτω απ’ αυτό το κρύσταλλο και γίνεται στωικά αποδεκτή σα μια ανάγκη της φύσης. Μέσα απ’ αυτή την ανάγκη, ο Στήβενς διαβλέπει μιαν επάρκεια της πραγματικότητας η οποία γίνεται ο πλάστης της ομορφιάς, των πόθων και των ονείρων μας.
Η αίσθηση ότι η πραγματικότητα είναι η βάση της ύπαρξης και πρέπει να συλληφθεί απ’ τον ανθρώπινο νου στην απτή, την καθαρή της έννοια, χωρίς τις αλλοιώσεις που της επιβάλλουν τα αισθήματά μας, και να γίνει αποδεκτή ως η μόνη ουσία “που αρκεί” στην ποιότητα του βίου και την πιθανή επιβίωση του ανθρώπου, υπάρχει σε κάθε αξιόλογο ποίημα που έγραψε ο Στήβενς.
