Ο Σεφέρης από νεαρή ηλικία μας λέει ότι χάσαμε την παιδική μας αθωότητα γιατί “οι άλλοι, για την ευκολία τους να σε καταλαβαίνουν σ’ έμαθαν να μιλάς όπως εκείνοι”. Μας είπε: “το θέμα είναι να ξεχωρίσεις τη ζωή σου από τη μάθηση”, η μάθηση “είναι το δίχτυ που πρέπει να φύγει”. Μας λέει ότι η αξία του καθενός μας είναι “ο τρόπος που ο καθένας καταφέρνει να βγαίνει από τον εαυτό του”. Το σπίτι δεν είναι φτιαγμένο μόνο με πέτρες και ξύλα, είναι και από το αίμα του κόκορα που σφάξαμε στα θεμέλια, είναι το συναίσθημα που κρατά το σπιτικό να μην πέσει. Σε μερικά ποιήματά του μας λέγει με τι τρόπο προσπάθησε ο ίδιος να αποσβέσει το εγώ του. Μας μιλά για τη φύση, την εξισορρόπηση των αντιθέσεων, πραγματεύεται το στάδιο της σιωπής, που την ονομάζει κενό ή άσπρο ασβέστη ή άσπρο χαρτί. Μας λέει επίσης πως αισθάνεται ο άνθρωπος που έχει αποσβέσει το εγώ του.