Οι τρίποδες είχαν πολλά και διάφορα ονόματα: λέβητας, πυρίκαυστος, τρισκελής, με τρία σκέλη, χυτρόπους, χύτρα με πόδια, πυροστιά, άπυρος, αυτός που δεν πυρώθηκε, αίθων, μαυρισμένος, δυωδεκάβοιος, ο έχων αξία δώδεκα βοών, τεσσεράβοιος, ο αξίας τεσσάρων βοδιών, εμπυριβήτης, αυτός που μπαίνει στη φωτιά, μέγας, εύχαλκος, ωτήεις, ο έχων αυτιά, λαβές, λοετροχόος, αυτός στον οποίο έβαζαν το νερό για το λούσιμο, ο περικαλλής, χρυσήλατος, ο κατασκευασμένος από σφυρήλατο χρυσό, μαντιπόλος, εμπνευσμένος (αυτός που χρησιμοποιείται από τους μάντεις), δαφνηκόμος, δαφνοστεφάνωτος, ερίτιμος, ο πολύτιμος, ο άκρως τιμώμενος. Ο Όμηρος όμως αγνόησε τελείως τον Δελφικό Τρίποδα, όπως αγνόησε και τους Δελφούς. Εγνώρισε όμως την Πυθώ, την «πετρώδη Πουθώνα», την «αγαθή Πειθώ», που για μας είναι εντελώς άσχετη με τους Δελφούς. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)