Ένα θεατρικό κείμενο, ανεξάρτητα από το πότε, που και σε ποια γλώσσα γράφτηκε, έχει σαν πρωταρχικό προορισμό του να ζωντανέψει και να δικαιωθεί σκηνικά και υποκριτικά. Αν πετύχει, τότε το πιθανότερο είναι να επιζήσει και στη γραπτή μορφή του και να υποστεί τις ερμηνείες, αναλύσεις και αξιολογήσεις των σχολιαστών και των λογίων, που, με ελάχιστες εξαιρέσεις, διαθέτουν ελάχιστη θεατρική γνώση ή πείρα.
Ο Ευριπίδης, με του οποίου το έργο έχω καταπιαστεί επανειλημμένως από το 1962 και μετά δουλεύοντας κατά το πλείστον πάνω σε δικές μου μεταφράσεις, συχνά υπήρξε θύμα των ειδημόνων και σχολιαστών, που τον είχαν χαρακτηρίσει ως μισογύνη (παραγνωρίζοντας τραγωδίες σαν τις Τρωάδες) και είχαν καταδικάσει την Ηλέκτρα του σαν έργο υποδεέστερο. Αν με την ταινία μου, που ταξίδεψε στα πέρατα της γης, κατόρθωσα να ανατρέψω αυτή την αξιολόγηση, νιώθω πως εκπλήρωσα ένα χρέος, που δίνει και το μέτρο του θαυμασμού μου προς το μέγιστο αυτόν συγγραφέα.