Ξανθίας (στον Διόνυσο):

“Παράτα την ποίηση αχρείε…! Και πες μου, πες μας… γιατί πεθαίνουμε…;”

Διόνυσος (μονολογεί):

“Αχ!… καημένε μου Πατέρα!… Πόσο υποφέρουμε εμείς τ` αφεντικά… Άκουσον, άκουσον…! Από τους δούλους μας!… Δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε τον αστακό μας!… Σου πουλάνε “λουλούδια” την κρίσιμη στιγμή… εκεί που ψήνεις την γκόμενα και σου λένε:

“Πάρτε τα καλέ κύριε, για την κορούλα σας!…”, τα καθάρματα…!”

(στον Ξανθία):

“Δεν βρίσκω γιατί θα έπρεπε ο φούρναρής μου να μείνει αθάνατος!…”

Ξανθίας:

“Εκείνος βρίσκει όμως…”