Λένε, ό άνθρωπος από την αρχή του και επί απελπιστικά μέγα διάστημα έζησε στήν αγρία του κατάσταση παλεύοντας προς τις υπέρτερες δυνάμεις της Φύσεως για την επιβίωσή του. Κατά το τέλος της μακρότατης εκείνης περιόδου εφάνη ότι οι συνθήκες είχαν ωριμάσει, για να περνούσε στό επόμενο στάδιό του. Διέρρηξε προς τούτο τα δεσμά πού επί αμέτρητες χιλιετίες τον κρατούσαν έρμαιον των υπερτερών και ακατανίκητων έως τότε δυνάμεων καί – τιτάνας αληθινός – κατόρθωσε να περάσει στόν κόσμο της ηθικής, της πνευματικής και της καλαισθητικής του οντότητος. Στόν κόσμο τον δικό του, όπου καί δικόν του λόγο θα είχε του λοιπού. Πόσο καλό καί πόσο κακό να ήταν άραγε τούτο το μεγαλειώδες κατόρθωμά του; Αυτό θα φανεί χωρίς άλλο. Ή έχει κιόλας; Ναί, σε αντιθέσεις όλα κινούνται, για να ευοδωθούν εν τέλει ή όχι. Αλλ’ ό Εωσφόρος λιγώτερο αναλώνεται σε διαλογισμούς καί κρίσεις και περισσότερο δρα. Καί μέσα από την δράση του εκείνη τείνει να ολοκληρωθεί. Το πώς τούτο γίνεται, συνοπτικώς καί με την φαντασία του ό δημιουργός αποπειράται να παραστήσει ζωντανεύοντάς το.