Η εκδοτική σειρά του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη, η Θεατρική Βιβλιοθήκη, φιλοδοξεί να παρουσιάσει θεατρικά κείμενα σε φιλολογική έκδοση από το χρονικό διάστημα 1800 -1950 με γνώμονα όχι τόσο τη σκηνική τους σταδιοδρομία κι επιτυχία, αλλά τη λογοτεχνική τους υπόσταση, την οντότητα του συγγραφέα τους μέσα στα γράμματα της εποχής του, ή επειδή είναι μοναδικά στο είδος τους ή παρουσιάζουν ενδιαφέρον για άλλους λόγους στην ιστορία της νεοελληνικής δραματουργίας. Στη σειρά της Νεοελληνικής Βιβλιοθήκης έχει παρουσιαστεί ως τώρα μόνο ένα δραματικό έργο, η Τρισεύγενη του Κωστή Παλαμά (1903). Η ελληνική δραματογραφία του 19ου και του πρώτου μισού του 20ου αιώνα παρουσιάζει, ωστόσο, άγνωστους ή ξεχασμένους θησαυρούς, που αποδεικνύουν ότι το θεατρικό έργο, το δράμα ως τρίτο είδος της λογοτεχνίας, δεν υστερεί και τόσο από την ποίηση και την πεζογραφία σε ποσότητα και ποιότητα των κειμένων, όσο σε μελετητές και ερευνητές που να ασχοληθούν μαζί του. Βασικό κριτήριο των εκδόσεων είναι επίσης η δύσκολη πρόσβαση και η σπανιότητα, σήμερα, των κειμένων, έτσι αποφεύγεται η ανατύπωση δραματικών έργων που πρόσφατα έχουν εκδοθεί. Η έκδοση ακολουθεί εν γένει τις προδιαγραφές της Νεοελληνικής Βιβλιοθήκης, όπως έχουν θεσπιστεί από τον αείμνηστο Απόστολο Σαχίνη. Τα φιλολογικώς ελεγχόμενα κείμενα συνοδεύονται από εμπεριστατωμένη εισαγωγή, η οποία τοποθετεί το θεατρικό έργο στην εποχή του, προσδιορίζει τη θέση του στο σύνολο της λογοτεχνικής παραγωγής του συγγραφέα, διαφωτίζει τα κίνητρα και τις αφορμές της συγγραφής, εντοπίζει και κατονομάζει ενδεχόμενες πηγές και απηχήσεις, παρουσιάζει μια δραματουργική ανάλυση του έργου σε σχόλια για τη γλώσσα, το διάλογο, τους χαρακτήρες, τη δραματική οικονομία, δραματουργικές τεχνικές, το σκηνικό χώρο και χρόνο, επιχειρεί μια λογοτεχνική αποτίμηση και διαφωτίζει την πορεία της πρόσληψης του έργου. Στην περίπτωση περισσότερων εκδόσεων του κειμένου πραγματοποιείται και μια σύγκρισή τους, και στην περίπτωση που υπάρχουν διαφορές αναπτύσσονται με συντομία τα σχετικά συμπεράσματα. Η επιλογή της ελληνικής μετάφρασης των Ολυμπίων του Μεταστάσιου από τον Ρήγα (Βιέννη 1797) επιβάλλεται για λόγους πραγματικούς και συμβολικούς. Η παράσταση του Αμφι-Θεάτρου το 1998 έδωσε για πρώτη φορά την ευκαιρία να μελετηθεί το κείμενο εκ νέου και να προσεγγισθεί ως θεατρικό έργο στη σκηνή. Ίσως εγκαινιάζει και μια νέα εποχή πιο τολμηρών ανοιγμάτων του ρεπερτορίου των θεάτρων μας προς τη δραματογραφία του 19ου αιώνα. Με τους Ολυμπιακούς Αγώνες επί θύραις, εξάλλου, αποκτά οπωσδήποτε, πέρα από το γεγονός πως είναι το μοναδικό θεατρικό έργο του εθνομάρτυρα Ρήγα, μια νέα και απρόσμενη επικαιρότητα. Κατά τα άλλα είναι ένα αξιοπρόσεκτο ντοκουμέντο της γλώσσας, της ιδεολογίας, της λογοτεχνίας και του θεάτρου της εποχής.